De eerste dagen in Melbourne & Great Ocean Road

Na een maand hier te zijn heb ik eindelijk een dag geen reet te doen, en dus tijd om een intens lange blog voor jullie te schrijven.
Mocht je hier geen zin in hebben, lees dan vooral niet verder en kijk gewoon lekker naar de jaloersmakende foto’s die ik erbij heb gevoegd!

De eerste paar dagen dat ik in Australië zat heb ik in een hostel gezeten midden in het centrum van Melbourne. Ik heb toen vooral veel rond gelopen en de stad leren kennen. Vooral veel verdwaald (zoals het kaartje van m’n hostel me aanbeveelde :p) en op een van m’n laatste dagen een free walking tour gedaan. Melbourne is een grote, multiculturele stad met heel veel verborgen steegjes waar de beste restaurantjes zitten of de mooiste graffiti (legaal) wordt gespoten. Ik heb er heel erg van genoten om gewoon rond te dwalen door de stad en alles te leren kennen.
Op woensdagochtend moest ik om 10 uur ’s ochtends uit m’n hostel en ben ik naar het appartement van Caroline gelopen, waar we verzamelden voor de Great Ocean Road! Samen met Marilique, Dorien en Caroline gingen we 5 dagen lang touren langs de Great Ocean Road en naar het nationale park de Grampians.
Maar eerst moesten we de auto ophalen in St. Kilda. We gingen hier met de tram heen, en hadden allemaal niet ingecheckt (want de controleren toch nooit). Helaas werd er natuurlijk net op die dag wel gecontroleerd en waren we dus allemaal de sjaak. Het gaat er wel een stuk heftiger aan toe dan in Nederland. Hier wordt je namelijk niet gewoon gecontroleerd door een conducteur, nee, hier lijken het gewone burgers die samen met je in de tram zitten, en dan opeens staan er een stuk of 5 man op die hun badge van onder hun kleren vandaan halen. Je schrikt je dus rot..
Vervolgens werden we allemaal apart genomen door zo’n controleur en gingen ze constant met elkaar overleggen of we wel allemaal hetzelfde verhaal vertelden. Nu was het zo dat ik geen adres had in Australië op dat moment, geen idee had waar ik over een week zou zijn en ik kende Marilique en Dorien eigenlijk niet. Dit was natuurlijk allemaal een vreemd verhaal voor die controleur, dus uiteindelijk had ze m’n hostel gebeld waar ik net vandaan kwam om te checken wat er waar was van m’n verhaal. Het hostel gaf ze echter geen informatie, want dat mogen ze simpelweg niet (had zij ook wel kunnen weten dacht ik). Uiteindelijk de brief dan wel boete laten sturen naar het adres van Caroline. Deze is echter nog steeds niet aangekomen, dus ik heb geen idee of ik nou een boete heb gekregen of niet.

Uiteindelijk kwamen we dus veel later aan bij het verhuurbedrijf dan gepland, maar dat maakte eigenlijk allemaal niet zo heel veel uit. Ik mocht als eerste rijden in onze fantastische groen met paarse campervan, en ik vond t doodeng! Ik was net de parkeerplaats van het verhuurbedrijf uit toen ik opeens een heel bekend rood lampje zag branden, oeps, handrem vergeten! Daarna moest ik ook nog eens gelijk de weg oversteken, want we moesten naar rechts bij de T-splitsing, eng!! Na ongeveer 10 minuten was ik er eindelijk een beetje aan gewend dat ik links moest rijden, het gaspedaal en rempedaal super gevoelig waren en m’n hendels voor ruitenwissers en richtingaanwijzers omgedraaid zaten.
Na eerst inkopen te hebben gedaan bij de Aldi (ja die hebben ze hier ook), eindelijk op weg gegaan naar de Great Ocean Road. De eerste dag hebben we in de stromende regen gereden, dus zijn we alleen uitgestapt bij Torque voor foto’s en toen snel doorgereden naar Anglesea, waar we ook alleen een paar foto’s hebben genomen. Uiteindelijk in Lorne op zoek gegaan naar een gratis plek waar we onze campervan konden zetten, aangezien we dit niet konden vinden zijn we maar op een caravanpark gaan staan. ’S Avonds heerlijk gekookt in ons eigen keukentje en vervolgens nog wat goon (hele goedkope wijn) gedronken en UNO gespeeld. De volgende dag konden we eerst lekker douchen en daarna ontbijten in de zon. Ik zat echter in de auto aangezien er nogal veel vogels op ons voedsel afkwamen.
Daarna zijn we weer gaan rijden, eerste stop: Apollo Bay. Hier zijn we eerst even naar het strand gelopen waar we werden overvallen door een regenbui, dus daarna maar even een kopje thee gedaan in onze campervan. Dit had wel wat improvisatie nodig, aangezien de wind het vuur telkens uitblies. (zie foto)
De volgende stop was Cape Otway, waar we vanaf een prachtig wandelpad naar de vuurtoren konden kijken. Daarna doorgereden naar de Twelve Apostels en Loch Ard Gorge. Dit waren de twee mooiste uitkijkpunten van de hele Great Ocean Road. Helaas waaide het mega hard en was het daardoor best wel koud, waardoor we er niet heel lang zijn gebleven.
We hadden besloten dat we deze nacht echt gratis wilden slapen, dus na meerdere keren navragen bij locals hadden we onze campervan geparkeerd op een parkeerplaats in Port Campbell, terwijl daar overal bordjes stonden dat slapen in je auto verboden was. We vonden het natuurlijk doodeng, vooral omdat we de enige auto waren die daar stonden, en we een politiewagen voorbij hadden zien rijden. Dus toen we allemaal om 6 uur ’s ochtends al wakker waren zijn we maar snel doorgereden naar het volgende stadje. Dit allemaal in het pikkendonker (zonder straatlantaarns) en ik kwam natuurlijk net m’n bed uit. Het volgende stadje was Peterborough. Na gezocht te hebben naar een goede plek om te staan, zag ik opeens een doorgang in bosjes, dus daar de auto geparkeerd en lekker nog even verder geslapen. ’S Ochtends tijdens het ontbijt had iedereen z’n telefoon op geladen in het publieke toilet en ik m’n laptop, zodat we ’s avonds een filmpje konden kijken.
Aangezien we vandaag best wel wat kilometers moesten maken zijn we alleen nog gestopt bij The Bay of Islands, waar weer een prachtig uitzicht was. Daarna hebben we de Great Ocean Road uitgereden en zijn we doorgereden naar Portland waar we de snelweg omhoog pakten richting de Grampians. We hadden bedacht dat we in Rocklands Resevoir (dat naast de Grampians ligt) wilden gaan slapen, want daar waren gratis kampeerplekken. Echter kwamen we er in Cavendish achter dat onze benzinetank bijna leeg was, en aangezien er tussen daar en een paar kilometer boven de Grampians geen tankstation zou zijn (volgens een local), moesten we weer terug naar de laatste grote stad, Hamilton, om te tanken. Na het tanken hebben we daar ook maar gelijk pizza gehaald en dit opgegeten op een parkeerplaats. Hierdoor werd het natuurlijk allemaal steeds later, dus kwamen we in het pikkendonker aan in Rocklands Resevoir. We zijn bij de eerste de beste plek waar we konden staan maar gewoon gestopt, aangezien we het allemaal doodeng vonden om alleen in een donker bos te rijden. We stopten bij een caravanpark die van een man was die Simon heette. Simon vertelde ons dat we de enige waren in het hele park en dat we best voor een gereduceerde prijs in zijn achtertuin mochten staan. Nadat we dat hadden gedaan werden we bij hem thuis uitgenodigd voor een kopje thee. Simon was wat ze hier een Bush Man zouden noemen. Hij had lang grijs haar en liep altijd op blote voeten. Hij vertelde dat hij ooit getrouwd was geweest en twee kinderen had, maar dat hij nu was gescheiden en de afgelopen jaren in zijn campervan had geleefd. Hij was pas een halfjaar geleden eigenaar geworden van dit park en aangezien het de afgelopen weken redelijk rustig was geweest was het blij met ons gezelschap.
Na het kopje thee en het levensverhaal van Simon zijn we met z’n vieren een filmpje gaan kijken op m’n laptop in onze campervan.

De volgende ochtend wilden we eigenlijk vroeg vertrekken naar de Grampians, maar Simon wilde ons heel erg zijn uitzicht laten zien op de Grampians, dus zijn we eerst daarheen gelopen.
Na uren onderweg te zijn geweest waren we een beetje bang dat we verkeerd waren gereden, dus wilden we de weg vragen in een wegrestaurant. De vrouw die in het wegrestaurant zat vertelde ons echter dat het hele noordelijke deel van de Grampians was afgesloten wegens bosbranden, en dat zij ook haar huis net was verloren. Dit was even schrikken voor ons, want in geen enkel informatie centrum waar we waren geweest hadden ze ons hier op voorbereid.
We konden dus niet verder rijden, en moesten terug om vervolgens om de Grampians heen te rijden, in plaats van erdoorheen. In Hall’s Gap hadden we gevraagd wat we nog wel konden zien, hier stuurden ze ons naar twee mooie uitzichtspunten, en dat was het. Heel erg jammer dat we de rest van de Grampians niet konden zien. Na dit avontuur moesten we alleen nog maar terug rijden naar Melbourne.

Hierna begon de introductie periode van mn universiteit, maar daarover zal ik vertellen in m'n volgende blog.