Springbreak!

De laatste week van April was het dan eindelijk tijd voor…Spring Breeeeaaak!! Woehoee! (Voor ons was het natuurlijk eigenlijk Fall Break of Easter Break) Alvast excuses voor het intens lange verhaal, maar ik wilde graag alles met jullie delen haha!

Aangezien ik zo’n ziek relaxed rooster heb kon ik al op woensdagochtend vertrekken, wat betekende dat ik 12 dagen weg kon gaan! Ik had samen met 8 andere meiden (huisgenoten en andere internationale studenten) een trip gepland van Brisbane naar Cairns.

Op woensdagochtend vertrok ik dus met 4 andere meiden naar Brisbane en de volgende dag zou de rest aankomen. Op woensdag hebben we vooral door de stad gelopen en Brisbane verkend. We hoorden ook dat we naar de ‘lagoon’ moesten gaan. Wij stelden ons hierbij een soort tropisch stukje land met een meer ofziets voor. Helaas was dit absoluut niet waar. We zijn er inmiddels achter dat als mensen hier praten over een ‘lagoon’ dit een zwembad met zand eromheen betekend. Niks natuurlijks of bijzonders aan dus.

De volgende dag was de groep eindelijk compleet en konden we naar de Lone Pine Koala Sanctuary. De staat Queensland (waar Brisbane in ligt) is de enige staat in Australië waar je een koala kan vasthouden, dus dat moesten we natuurlijk doen.
Van te voren vond ik t allemaal niet zo spannend, maar toen ik uiteindelijk naast de verzorger stond die de koala aan mij ging overhandigen, voelde ik toch wel m’n hart in m’n keel kloppen. Natuurlijk lijken koala’s super lieve knuffelbeertjes, maar ze hebben mega lange en scherpe klauwen, en als ze er geen zin in hebben of als ze je niet vertrouwen dan kunnen ze die klauwen makkelijk gebruiken. Ik had ook nog eens het ongeluk dat ik een koala kreeg die aan het einde van z’n shift was, wat betekende dat hij al een halfuur lang door tig verschillende mensen was vastgehouden en er nu dus helemaal geen zin meer in had. Dit hielp natuurlijk ook niet met mijn zenuwen, want die koala wou dus absoluut niet door mij worden vastgehouden. Na een paar keer proberen lukte het wel gelukkig! Ze zijn een stuk zwaarder dan ik had verwacht en een stuk minder zacht, maar dit komt waarschijnlijk ook omdat ik best wel een oude koala vast mocht houden.

Op vrijdag ging onze bus naar Hervey Bay. Vanuit Hervey Bay gingen we drie dagen lang touren op Fraser Island. Fraser Island is een zo goed als onbewoond eiland, waar je alleen kan rijden met 4WD en dingo’s (wilde honden) vrij rond lopen. Toen we aankwamen bij het hostel kregen we dan ook een veiligheidsinstructie over hoe je te gedragen op ’t eiland. ’S Avonds moesten we alle boodschappen voor de komende drie dagen doen. Dit was nog best een uitdaging met 9 mensen, maar gelukkig zijn we allemaal niet zo moeilijk als ’t op eten aankomt.

Zaterdag moesten we om 6 uur ’s ochtends uitchecken en kregen we instructies over het rijden in 4WD. Ik bleek de enige van onze groep die het aandurfde om te gaan rijden, wat betekende dat we moesten opsplitsen aangezien er meerdere chauffeurs in een auto moesten zitten. Gelukkig gingen we met een groep van ongeveer 25 andere mensen, dus waren er genoeg andere chauffeurs. Ik zat uiteindelijk in een auto met Alysha, Eva en Claudia en drie wat oudere Engelsen en een meisje uit Zweden. De drie Engelsen waren de andere chauffeurs, en voor hun was het natuurlijk een stuk makkelijker aangezien zij al gewend waren aan links rijden in een schakelwagen.

Eenmaal aangekomen op het eiland was ik de tweede die mocht rijden. Ik vond ’t doodeng, maar wel heel gaaf! De wegen daar zijn niet breder dan 1 auto, bestaan uit los zand, veel heuvels en daarnaast staan er bomen aan de zijkanten van de weg. Aangezien wij in paasweekend erheen gingen was ’t mega druk, wat betekende dat we heel veel tegenliggers hadden.
Het was dus best wel heftig om daar te rijden en m’n grootste angst was eigenlijk om te slippen en tegen een boom aan te rijden. Maar gelukkig is alles goed gegaan!

De eerste stop die dag was bij Basin Lake, een prachtig wit strand met helder blauw zoetwatermeer waar we heerlijk konden zwemmen. Hierna zijn we doorgereden naar het rainforrest waar we uitleg kregen over de route die we zouden doen de komende dagen.
Daarna zijn we doorgereden naar Lake Wabby. Om daar te komen moesten we eerst driekwartier lang door een rainforrest lopen om vervolgens uit te komen in een soort woestijn. Het meer lag ongeveer 10 meter lager dan de woestijn, waardoor je dus in principe jezelf in ’t meer kon rollen.

Hierna was het tijd om ons kamp op te gaan zoeken. Voordat we gingen eten en koken werden we door onze tourguide Sid geïnstrueerd dat we nooit alleen ergens heen mochten gaan in het kamp, omdat er overal dingo’s los liepen, die waarschijnlijk op de geur van ons avondeten af zouden komen. Als we ergens heen wilden lopen of moesten plassen, dan moesten we dat niet alleen samen met iemand doen, maar we moesten ook nog eens een ‘dingo-stick’ meenemen. Deze ‘dingo-stick’ was een soort tentstok waarmee je een eventuele agressieve dingo op z’n neus moest slaan. Gelukkig hebben we geen dingo’s gespot die avond.
We hebben de hele avond met z’n allen naar de sterren gekeken en wijn gedronken. Op een gegeven moment dachten we even dat we een of ander wonder aanschouwden, aangezien we een fel rood balletje op zagen komen vanuit de zee (iemand dacht nog dat ’t mars was haha), maar op een gegeven moment kwamen we erachter dat ’t de maan was! Voor ’t eerst zagen we dus een maansopgang.

We besloten dat we de volgende ochtend dan ook maar de zonsopgang moesten zien. Dus om 6 uur opgestaan om de zonsopgang te zien, heel erg mooi!
Daarna was het tijd om het kamp op te ruimen, te ontbijten en op weg te gaan. Vandaag zouden we de hele dag over het strand aan de oostkant van ’t eiland rijden. Het is dus doodnormaal om daar op ’t strand te rijden. Dezelfde regels gelden als op de normale weg (je moet dus links rijden als er tegenliggers zijn) en je mag er 80 km/h rijden. Natuurlijk zijn er ook gewoon mensen aan het lopen op ’t strand en door de zee, oh ja en er kunnen ook gewoon vliegtuigen landen op ’t strand, dus af en toe moet je even omhoog kijken of er iets aankomt.. Een grote chaos dus.

De eerste stop op zondag was Eli Creek. Je kon van bovenaan de Creek naar beneden lopen en daarna badderen in de uitmonding van de Creek. Meeste kinderen gingen echter op een opblaas band naar beneden, maar die hadden wij helaas niet.
Daarna zijn we doorgereden naar het Maheno Wreck wat een scheepswrak is die op het strand ligt en langzaam maar zeker steeds verder uitelkaar valt. Hierna gingen we naar Red Canyon (een rots gemaakt van rood zand) en daarna naar de Champagne Pools. De Champagne Pools is een soort natuurlijke baai in de zee, waar je dus veilig in de zee kan zwemmen. Normaal gesproken mag je namelijk niet verder dan kniehoog in de zee aangezien er heel veel haaien en kwallen in de zee zitten daar.
Toen we naar een uitstekende rots berg, Indian Head, liepen konden we de haaien zelfs zien zwemmen in de zee.

Vervolgens was het tijd om weer terug te gaan naar kamp. Volgens Sid was dit een kamp waar veel meer dingo’s zouden zijn dan de vorige avond. We moesten dan ook altijd met z’n drieën zijn hier en hij vertelde ook nog eens dat we niet mochten hurken bij het plassen omdat de dingo’s dat zouden zien als een teken van onderdanigheid. Gelukkig waren de dingo’s niet geïnteresseerd in ons aangezien we dit allemaal na een paar wijntjes alweer volledig waren vergeten haha.
Op maandag was het alweer onze laatste dag op Fraser Island en gingen we alleen nog naar Lake Mackenzie, om vervolgens weer met de ferry terug naar ’t hostel te gaan. Na drie dagen niet te hebben gedoucht mochten we gelukkig douchen in het hostel voordat we de nachtbus pakten naar Airlie Beach.

Na een busrit van 12 uur kwamen we eindelijk aan in Airlie Beach, waar we de rest van de dag op het strand hebben gelegen. De volgende dag stapten we om 10 uur ’s ochtends op onze boot om de Whitsundays te gaan verkennen. We zaten op een redelijk kleine zeilboot met 25 man en 5 crewleden. Helaas regende ’t de hele ochtend lang, wat een beetje balen was voor ’t uitzicht. Gelukkig was het wel nog steeds warm, dus iedereen zat op een gegeven moment in zwemkleding in de stromende regen op ’t dek.
De regen stopte precies toen we aankwamen op onze eerste snorkel plek: Caves Cove. De enige waarschuwing die we mee kregen was: raak het reef niet aan, want het is messcherp. Wat is het eerste wat ik doe? Juist, ik schop vol met m’n voet in het reef…dat waren de eerste wondjes. Daarna trapte ik nog een keer tegen het reef toen ik een lichtelijk paniek momentje had omdat ik een flinke slok water in m’n mond kreeg. De crewleden konden er gelukkig wel om lachen en hadden me in no time weer opgelapt. ‘Dutch girls are too tall for the reef’
De volgende stop was bij Tongue Bay waar we eigenlijk alleen gingen rondlopen, maar een van de crewleden had wat schildpadden zien rondzwemmen, dus toen hebben we snel weer onze snorkeloutfits aangetrokken om met schilpadden te kunnen zwemmen!
De schildpadden waren heel rustig, en we konden makkelijk met ze mee zwemmen. Heel gaaf! ’S Avonds zijn we voor anker gegaan in Hook Passage.

De volgende dag gingen we naar het prachtige Whitehaven Beach. Spierwitte stranden en helder blauwe zee, en het uitzicht was ook ongelofelijk! Toen we op het strand liepen zagen we zelfs nog een lemonshark voorbij zwemmen. Een van de crewleden had ons verteld dat op dit strand het fijnste zand ter wereld ligt, en dat je ’t zand zelfs kan gebruiken om je haar te wassen. Dit hebben we natuurlijk gelijk uitgeprobeerd, en ’t werkte echt!

Hierna was het weer tijd om te gaan snorkelen, eerst bij Luncheon Bay waar we over het prachtige reef zwommen. Daarna gingen we naar Bluepearl Bay, waar volgens de crewleden een mega grote mannetjes vis rondzwom (die ze Elvis hadden genoemd) met een paar vrouwtjes (Elvis’ bitches). Om deze vissen naar ons toe te lokken gooiden ze stukken wit brood in de zee, precies waar wij aan het snorkelen waren. Een keer kwam zo’n stuk brood precies voor mijn duikbril terecht, waardoor ik opeens omringt werd door honderden vissen en er zelfs vissen tegen m’n duikbril aan zwommen.
Helaas hebben we Elvis niet kunnen spotten, maar wel een paar van z’n bitches, en op een gegeven moment vonden we ook Nemo!
Vrijdag was onze laatste dag in Airlie Beach, en ’t was ook nog eens ANZAC day. ANZAC staat voor Australian and New Zealand Army Corps en is te vergelijken met dodenherdenking en bevrijdingsdag in een. De dag begint met speeches en officiële dingen en daarna is het tijd voor een footy game en alcohol. Het officiële gedeelte hadden we gemist, maar ’t gedeelte daarna hebben we goed meegepakt!

’S Avonds hadden we de nachtbus naar Cairns, en ik denk dat iedereen daar heel goed heeft kunnen slapen.
Eenmaal aangekomen in Cairns moesten we nog beslissen wat we twee dagen lang wilden doen daar. Ik besloot om een rainforrest tour te doen, een aantal andere meiden wilden nog een keer snorkelen en de rest besloot om twee dagen in de stad rond te lopen. De eerste dag hebben we met z’n allen de stad verkend, en de tweede dag ging ik op een rainforrest tour.

Ik werd om 8 uur ’s ochtends opgehaald voor de On the Wallaby Rainforrest Tour. We waren met een redelijk kleine groep, 10 mensen, wat ’t alleen maar gezelliger maakte. Helaas was er ook een oude Australische mopperpot mee, die volgens mij volledig de verkeerde tour had geboekt, aangezien de rest van de groep uit 18 tot 24 jarige backpackers bestond. Na een kleine confrontatie met onze tourguide Steven, heeft hij de rest van de dag nauwelijks meer wat gezegd en bleef hij bijna de hele tijd in de auto, dus daar hadden we niet heel veel last van.
Als eerste stopten we midden in het rainforrest om naar de Cathedral Fig Tree te lopen. Deze boom is ongeveer 500 jaar oud en ontstaan vanuit een normale boom. Op deze normale bomen zaten vogels die de zaadjes van de boom boven in de boom planten, waardoor er nieuwe bomen van boven naar beneden gingen groeien. Het resultaat is de Cathedral Fig Tree. Het heet een Cathedral, omdat de middelste boom (waaruit ie was ontstaan) inmiddels dood is, en je dus in het midden van de boom kan staan. Daarna hebben we een wandeling gemaakt door het rainforrest en langs Lake Barrine. In het rainforrest hing opeens een liaan in de vorm van een schommel, en na even uittesten bleek dat we er ook echt op konden schommelen!
Daarna gingen we lunchen bij Lake Eacham, en vervolgens reden we verder naar de Millaa Millaa Falls. Deze waterval is blijkbaar bekend van de Herbal Essence reclame, wat er in resluteerde dat we allemaal een ‘hairdip’ moesten doen in het water (zie foto voor voorbeeld).
Hierna gingen we naar de Dinner Falls en de Crater. De krater was voor een deel gevuld met water en schijnbaar zo diep dat ze de bodem nog niet hadden gevonden. Steven vertelde ons dat, aangezien het water stil stond, het zou zijn alsof je op beton zou landen als je zou proberen om erin te springen.
Als laatste stop gingen we nog platypuss (vogelbekdier) spotten in een kreek, maar helaas had hij geen zin om boven water te komen.

Ten slotte ging om 2 uur ’s nachts ons vliegtuig terug naar Melbourne zodat iedereen zonder slaap naar college kon gaan de volgende dag!