Franklin the Turtle in Tasmania

Om 8 uur ’s ochtends zou ons vliegtuig vertrekken naar Hobart, Tasmanië. Voor degene die t niet weten, Tasmanië is een eiland in het zuiden van Australië, zo ongeveer recht onder Melbourne.
Helaas had m’n huisgenootje zich verslapen, dus moesten we uiteindelijk heel hard haasten om ons vliegtuig nog te halen.

Eenmaal aangekomen in Hobart konden we onze huurauto ophalen. We hadden natuurlijk de allergoedkoopste auto die we konden vinden gehuurd, wat erin resulteerde dat we niet naar het gebouw met alle verhuurbedrijven (zoals Hertz, Europcar, Budget etc.) moesten, maar naar een of ander aftands gebouw op het midden van een groot parkeerterrein.

Onze auto was te vergelijken met een citroen c1, alleen dan van een of ander (voor mij) onbekend merk. Aangezien we met z’n vieren waren en de auto was gemaakt voor kabouters paste t allemaal maar net. Voor mij was t al helemaal een ramp als langste van het stel, maar gelukkig mocht ik rijden wat betekende dat ik de stoel zo ver naar achter kon schuiven als ik wilde. Helaas zat het stuur alsnog tegen m’n knieën aan, maar het was een stuk comfortabeler dan ergens anders in de auto.
Na een halfuur rijden hadden we besloten dat we onze auto een naam moesten geven. We kwamen al snel op Franklin (uitspraak: Franlâh, Frenklin of Frankie, afhankelijk van wie t uitsprak), naar de kindertelevisie serie Franklin the Turtle. Franklin had namelijk nogal veel moeite met heuvels oprijden, of dit kwam door zijn motorkracht of ons gewicht laat ik even in het midden. We hebben de reis er in ieder geval mee overleeft en hij zorgde voor heel wat hilariteit.

Het eerste stadje waar we die dag heen gingen was Richmond. Dit is een heel klein historisch stadje vlakbij Hobart. Het had alleen maar lokale shops en cafés, heel schattig allemaal. Daarna zijn we doorgereden langs de oostkust van Tasmanië waar we prachtige natuur zagen bij Pirates Bay, Tasmans Arch, Devils Kitchen, Fossil Bay, Maignon Bay en Cape Raoul. We wilden eigenlijk ook nog naar Port Arthur, waar je kan zien waar alle gevangenen zaten, maar dit koste 30 dollar, dus dat hebben we maar overgeslagen.

We zijn toen doorgereden naar de Coal Mines (die wel gratis waren om te zien), waar we ook nog oude ruïnes van een gevangenis zagen. Tasmanië was namelijk vroeger een eiland waar alle gevangenen heen werden gestuurd.

Aangezien het onze eerste dag in Tasmanië was wisten we niet zo goed wanneer de zon onder zou gaan. We dachten dat ’t zo ongeveer om 6 uur zou zijn, maar het bleek al om 5 uur donker te worden. Dus moesten we in het donker naar ons hotel rijden. Er zijn nergens lantaarnpalen op de wegen, maar het eerste deel was nog prima te doen aangezien het een redelijk rechte geasfalteerde weg was. Maar het laatste stuk moesten we opeens over een on-geasfalteerde weg door een soort bos rijden. Terwijl ik alle horror verhalen in m’n hoofd probeerde te negeren, moest ik ook nog eens alle Tasmanian Devils en Wallabi’s ontwijken die opeens besloten de weg over te steken. Gelukkig heb ik ze allemaal kunnen ontwijken en zijn we veilig aangekomen bij ons ‘resort’. Gelukkig was de hoteleigenaar zo aardig om ’t restaurant nog voor ons open te gooien (we waren de enige gasten), want de rest van ’t stadje Orford was zo donker als ’t bos waar we net uitkwamen.
De volgende ochtend hadden we ’t lekkerste ontbijt ever! Aude (m’n franse huisgenootje) had namelijk gezien dat er vlakbij ons hotel een boerderij was met restaurant daaraan vast. We hebben hier heerlijk ontbeten met crêpes, zomerfruit en zelfgemaakt vanille-ijs. Vervolgens zijn we doorgereden naar Swanport, Great Oyster Bay en Ninemiles Beach. Daarna hebben we een wandeling van ongeveer een uur gemaakt om uit te komen op een prachtig uitzicht over Wineglass Bay.
Om 5 uur was ’t borreltijd, dus zijn we gestopt in Coles Bay bij Freycinet Marines Farm, waar we onder het genot van een wijntje hebben genoten van oesters met zalm, lente-ui en brie uit de oven. Daarna hebben we ingecheckt bij ons hostel in Bicheno, waar we ’s avonds bij een heerlijk Italiaans restaurant hebben gegeten.

De volgende dag hebben we ontbeten met een heerlijk croissantje van een lokale bakkerij. Daarna waren we van plan om te gaan lunchen bij een van de beste bakkers in Tasmanië, Companion Bakery in Oatlands. Helaas was deze bakkerij gesloten, dus besloten we om maar gelijk door te rijden naar Hobart. We hebben hier de rest van de middag in de stad rond geslenterd. ’S Avonds weer heerlijke vis gegeten bij Mures in de haven van Hobart.

De volgende dag vroeg opgestaan om naar de Salamanca Market te gaan, we hadden bedacht dat we daar wel konden ontbijten. Het eerste wat we daar kregen aangeboden waren shotjes Whisky en Port. Een goed begin van de dag dacht ik zo. Na echt te hebben ontbeten met een heerlijk broodje en fruit leather, was ’t tijd om ons te richten op het kopen van wat souvenirs.

We waren van plan om de rest van de dag door te brengen op Mount Wellington, maar aangezien we daar na aankomst zo ongeveer vanaf werden geblazen, besloten we om onze dag ergens anders door te brengen. In een van onze gidsen stond een autotour die we konden doen vanaf Hobart naar Huonville en dan langs de kust weer terug. Via deze ‘Huon Trail’ zouden we langs ‘local produce and wines’ komen. Het enige wat wij echter hebben gezien is het apple museum en verder hebben we weer kunnen genieten van een prachtig uitzicht.
Onze laatste dag in Tasmanië was een zondag, en aangezien een van de meiden waarmee ik reisde gelovig is besloten we om naar de kerk te gaan. Vroeger ging ik nog wel eens naar de kerk met m’n familie, maar tegenwoordig gaan we eigenlijk alleen met kerst, dus ik was wel benieuwd hoe een normale mis zou gaan.
We wilden naar een katholieke kerk gaan, maar na een paar minuten in de mis kwamen we erachter dat we in de verkeerde kerk zaten. Uiteindelijk zijn we na een half uur weg gegaan. Het bleek dat we in een anglicaanse of anglo-katholieke kerk zaten. Wat het verschil precies is met een gewone katholieke kerk weet ik nog steeds niet, voor mij was het nog steeds dezelfde verhalen uit de bijbel die werden voorgelezen. Het enige wat Melissa mij wist te vertellen is dat je bij een anglo-katholieke kerk wel mag scheiden, en dat dat ook de reden was van het ontstaan van het geloof.

Na de mis hebben we een heerlijke lunch gehad op de lokale Farmers’ Market. Daarna zijn we naar het MONA museum gereden. MONA staat voor Museum of Old and New Art, en het is oprecht het meest bizarre museum waar ik ooit ben geweest. Een paar van de dingen die je kon zien waren: oude mumies (waarbij je kon zien wat er gebeurd met je lichaam na je dood), een film over het verschuiven van een heuvel met een paar centimeter door middel van mensen met scheppen, een nabootsing van de werking van het menselijk lichaam met een machine (inclusief stank), een kamer die een heel verhaal in binaire getallen verteld etc.

Hierna was het helaas tijd om weer naar huis te gaan. De komende weken zijn de laatste weken van m’n studie hier, wat betekend dat ik nu voor elk vak essays en tentamens moet gaan maken. Helaas dus even niet reizen en serieus aan de slag. Gelukkig staat m’n volgende reis in Juni alweer gepland, dan ga ik eindelijk naar de outback!